De ander bestaat niet (3)

“De ander bestaat niet“. Onder deze titel heb ik reeds verschillende artikelen geschreven. De essentie ervan telkens is, dat het naar buiten projecteren van jouw gevoelens en gedachten, op de ander of op de omstandigheden, alleen maar van nut is om te kunnen zien wat er in jezelf leeft aan gedachten en gevoelens. Door het naar buiten projecteren kunnen we er beter naar kijken, en het daardoor beter zien, begrijpen en verklaren, maar…. aangezien het onze woorden, gedachten en gevoelens zijn, is het beeld dat we hiermee scheppen, ons eigen spiegelbeeld. We hebben het dus gewoon over onszelf!  Net als bij een spiegel, ben JIJ de enige echte aanwezige mens.

Dus daarom is het heel interessant om te luisteren naar wat jij over een ander vindt en zegt, waar jij de ander van beschuldigd of op wijst. Ook in positive zin, waar je de ander voor bedankt of om adoreert. Het zegt in wezen alleen iets over je eigen waarden, jouw gemoedstoestand. En over jouw mate van zelfbewustzijn. Als je denkt dat je door op de ander het ideale plaatje te projecteren je eigen ontwikkeling verder kunt brengen, kom je ook bedrogen uit. Want als de projectie die in liefdesrelaties een grote rol speelt, het spiegelbeeld uiteenspat, blijf jij nog steeds met je originele zelfbeeld over. Dan wordt zeker tijd om je projecties onder ogen te zien en terug te nemen. Het concept van ‘De ander bestaat niet’  gaat dus ook op voor het redden van jezelf bij het wegvallen of het aangaan van een relatie. 

Redderssyndroom

Het is zo typerend voor mij dat ik alsmaar blijf hameren op dat de Ander niet Bestaat, terwijl ik bij uitstek iemand was die zichzelf voortdurend bezighoudt met anderen. In de projectie op de ander dus, in de idealisering meestal of met schuld als drijfveer, om mijn eigen zelfbeeld wat op te krikken of om mijn zelfvertrouwen te ondermijnen. Want met projecteren schiet je echt niet zoveel op. Als de projectie faalt, wreekt zich dat op het origineel, zei Meti al in het Boek der Wendingen. En dat origineel ben jij dus zelf.

Al van kindsbeen af aan ben ik mij, gedreven door schuldgevoelens, aan het ontfermen over alles en iedereen. Het startte al in de wieg. Mijn beiden door oorlog en tekorten getraumatiseerde ouders gaven mij de indruk dat het ‘een boffertje’ was dat ik leefde. Als zij niet aan de hongerdood ontsnapt waren, verzekerden zij mij, was ik er überhaupt al niet eens geweest. Ik groeide aldus op met het idee van schuld en met dat je heel dankbaar moest zijn en het leven ‘moest verdienen’. Aldus deed ik in eerste instantie braaf mijn best doen om het bestaansrecht te verwerven. Maar daar werd ik niet heel  blij van. Vandaar dat ik op zoek ging naar de waarheid achter mijn bestaansrecht. En kwam al snel terecht bij goed en kritisch, waarheidsgetrouw kijken en leren. Dat zou je bewustzijnsontwikkeling kunnen noemen, maar dan van een 7-jarig meisje. Maar het ging razendsnel eigenlijk. Want al gauw had ik door, dat waarheid goed verstopt werd bij volwassenen. En dat maakte het extra interessant voor mij om daar naar op zoek te gaan!

 100% waarheid

De uitdrukking ‘de ander bestaat niet’ gaat over 100% verantwoordelijk willen zijn voor jouw eigen leven. Voor jouw gedachten, jouw gevoelens en over wat jij zelf bijdraagt aan de dingen die gebeuren in je leven. Honderd procent, geeft aan dat ik er radicaal in wil zijn, geen slappe verhalen, dit gaat over moedig zijn, je wilskracht inzetten en over waarheid. 

Niet over schuld, niet over jezelf de schuld kunnen geven van iets, maar over zelf de creator willen zijn van de ervaringen in je leven en in hoe je naar die gebeurtenissen kijkt. Hoe je daarover denkt en welk oordeel je daaraan hangt en met welk emotie. En hoe dat binnen in jou tot gevoelens leidt. En tot je eigen trauma. En daar dan weer eerlijk naar kijken… Ja dat hoort bij verantwoordelijk willen zijn. En bij het op zoektocht gaan naar de waarheid van jouw hart.

Slachtoffer of Creator

Want hoe je waarde geeft aan je eigen ervaring, bepaalt of je een slachtoffer of een creator bent. En wie of wat wil jij zijn? Hoe wil jij staan in je eigen leven? Wil je op de bok zitten met de teugels in handen, of slof je lekker onbewust achteraan in het leven. Deze gemoedstoestanden wisselen zich vast en zeker af in je bestaan, maar het fijnst vind ik het om zoveel mogelijk bewustzijn te hebben over de kwaliteit van mijn leven en de keuzes die ik maak. Ik wil er alles uithalen, vooral veel zelfexpressie en dichtbij de waarheid van mijn hart geleefd hebben en uiteindelijk met een diep gevoel van vrede en vrijheid over mijn leven zijn. Want waarheid maakt vrij.

Iemand als Nelson Mandela die als strijder tegen apartheid in de 30 jaar dat hij gevangen zat, was geen slachtoffer. Hij leerde juist in die benarde toestand dat hij er zelf voor kon kiezen om het Licht of de donkere kant van zijn positie te benadrukken. Toen hij later president van Zuid Afrika werd sprak hij erover dat we diep van binnen niet onze pijn en angsten vrezen, maar eerder bang zijn voor de oneindige grootsheid die wij, ten diepste zijn.

Stepping into your Greatness

Dit heeft mij diepgaand geïnspireerd om zoveel als ik kan de moedige weg te gaan om mijn eigen grootsheid te omarmen. Grootsheid in de zin van de schepper zijn van mijn Leven, door de keuzes die ik maak en de weg die ik ga. Voor een rijk en vol leven met ervaringen, van pijn en geluk in verschillende dieptes. Waar ik mijn verlangend hart volg en vol passie voor het leven erin durf te duiken. Maar door mij ook te verdiepen in de grootsheid van het oneindige Bewustzijn van wie en wat we als mens zijn, waar we van gemaakt zijn, wat onze bron is. De grootsheid van het Bewustzijn, dat zich Bewust is van zichzelf. Het oneindige Licht, afkomstig van de Goddelijk bron, die ik de Intuïtieve Universele Intelligentie noem. De frequenties van Licht en Geluid waaruit de schepping bestaat. De alchemie ervan doorgronden. En daar een magiër in worden om zo mijn bijdrage te leveren aan mijzelf en daarmee aan de Nieuwe Wereld.

Weg met die patronen

Inmiddels heb ik met vele vooral energetische methoden weten te achterhalen dat het lijden van mijn innerlijke kindje, mij voortdreef, om anderen keer op keer te helpen en van ideeën te voorzien, dieren te redden, etc, vaak ten koste van mijn eigen energie.

 Het redden van anderen als weg omdat ik het kleine pijnlijke meisje in mij niet kon redden en mij daar zo slecht en schuldig over voelde, mijn leven lang. Tot ik in een regressie zag ik dat het kleine deerne zichzelf wel degelijk kon redden en kon ik zien dat ik mijn patronen (mijn redders-fantasieën) mag loslaten. Want de kleine meid in mij, redde zichzelf, helemaal en totaal!

De Held of de Dwaas

Dus hoef ik het alleen nog op te schrijven en te besluiten met dat het er mij om gaat om telkens volledig verantwoordelijk te willen zijn voor wat er gebeurt en te leren switchen wanneer ik dreig te verdrinken in het slachtofferschap. Leer te onderscheiden deze beide zijden; van de Held of de Dwaas te zijn in je eigen levensverhaal.

 Schuld geven aan de ander is je eigen macht weggeven. De ander bestaat immers niet. Verantwoordelijk willen zijn voor je eigen gevoelens, je eigen pijn belijden en zien waar je jezelf, jouw eigen verantwoordelijkheid hebt weggeven geeft je kracht en onmiddellijke blijdschap en vrijheid. Aan jou de keuze. Dan red je niet de ander, maar eindelijk jezelf.

Als je herkent in mijn verhaal, schrijf dan graag iets in de comments helemaal onderaan de pagina… (nog onder onderstaand formulier)