De Paradox van de Waardigheid

Nieuwjaarskaart van vriendin en kunstenaar Annelies Schoth
Nieuwjaarskaart van vriendin en kunstenaar Annelies Schoth

Ik ben geboren in een gezin als oudste dochter van twee fors getraumatiseerde ouders, voornamelijk door de tweede wereldoorlog in zowel Nederland als in voormalig Nederlands Indie. Deze generatie kinderen werd vooral gestimuleerd hard te werken, zich bij het opgroeien te richten op de toekomst. Door deze waardige houding zouden zij het duistere verleden als vanzelf vergeten. Echter door de oorlogservaringen niet te doorleven, maar vanuit het ‘je niet laten kennen’ en flink zijn, zijn die traumatische wonden van mijn ouders een rol gaan spelen in mijn ontwikkeling. Het niet adresseren van pijn en verdriet in de generatie vertaalt zich 1 op 1 naar transgenerationele problematiek in de volgende generatie. De pijn wil gezien  en geleden worden. Hierover schrijf ik al eerder op deze website en ben ik nog tot twee jaar terug af en aan in gesprek geweest met Stichting ’40-’45 . Niet alleen de pijn zelf, maar vooral ook waardoor en waarvoor deze is ontstaan. Dat is het hele idee; het verhaal moet naar buiten, naar het licht. Het ontkennen, bagatelliseren en verdringen houdt tegen dat wij groeien. En daar is mijn queeste naar (innerlijke) Waarheid begonnen.

In mijn opvoeding was het credo ‘jij bent de oudste de wijste, gedraag je dan ook zo’, een voorname dooddoener zodra ik van iets of iemand last van had. Mijzelf erboven plaatsten. Me waardig opstellen. Noblesse Oblige.

Met als gevolg dat ik me groot hield (groter dan wat bij mijn leeftijd paste) en al als 3-jarig meisje mijn moeder ‘moest redden’ van haar Jappenkamp-ervaringen en mijn vader van zijn botte ongevoeligheid, als gevolg van zijn jeugd bij een sadistische vader. Maar ook hun gewelddadige huwelijk moest ik redden. Ik was verantwoordelijk voor hun levensgeluk want ik zag allemaal hoe het misliep dus ik moest mijn slimheid inzetten om alles goed te laten verlopen… Het redden van mijn ouders liep moeiteloos over in het redden van het gezin, mijn klasgenoten,  mijn vrienden en uiteindelijk de Wereld en dan vooral het redden van moeder Aarde.  Steeds manischer, activistischer en grimmiger, Tot ik bezweek natuurlijk.

Mijn theorie is dan ook: het onuitgesprokene als ziektebron. De paradox van de waardigheid. De waarheid onverbloemd aan het licht.

Het onuitgesprokene als bron van ziekte. Het taboe zelf is het eigenlijke taboe! Daar waar niet over gesproken wordt klinkt het luidst.

En als je ‘beter’ wilt worden maak dan een welkom aan het Pijnlijke, de Somberte en het Rotte.  En reken af  met de ‘looking good’ die bij de veeleisende buitenkant- maatschappij hoort.
Daar waar jij het zelf laat gaan of het niet durft, waar je over de oorzaak heenstapt, daar waar je het niet uitspreekt of het Leven niet laat werken in je, daar moet Ziekte en Pijn je Leermeester worden.

Ik kijk naar het prachtige interview met psychiater en violist (hoe briljant wil je worden?) Esther van Fenema en zie; we zijn met zovelen. De tweede generatie oorlog- en geweldsslachtoffers bestaat veelal uit hooggevoelig en hoogbegaafd, of beter  gezegd: de generatie Hoogbewusten. We hebben allemaal op kousenvoeten gedanst op de eieren van de oorlog, zo ons best gedaan om de pijn en trauma’s van onze ouders goed te maken. We zijn zo slim, zo eigengereid, zo strategisch, zo creatief, zo briljant geworden om te willen ontsnappen aan het pijnlijke. Om onszelf en onze ouders af te leiden van de Pijn. In het idee dat we dit waardig aanpakten 🙂

In dit interview wordt de jonge wetenschap epigenetica geïntroduceerd. Dat de keiharde scheidslijn tussen erfelijke aanleg (genotypisch) en aangeleerd (omgevingsinvloeden) slecht. Waarbij bijvoorbeeld de invloed van leefstijl pas in een volgende generatie naar buiten komt. Of dat invloeden in de baarmoeder een rol gaan spelen in het volwassen wordende kind. Predestinatie niet alleen volgens de genen, maar ook de onderdrukte familiegeschiedenis als onbewuste uitkomst! Maar wil je dat?

Daarom pleit ik voor Bewustzijn ontwikkelen en op zoek te gaan naar Waarheid en betere voorbeelden (Licht) om onszelf aan op te trekken en onze patronen te doorbreken….om met ons ontstemde brein muziek te maken die ons heel dicht bij God brengt.

 

© Manette Zeelenberg’s INSPIRATIEKABINET, alle rechten voorbehouden. WIL JE DIT ARTIKEL GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat kan, zolang je de volgende informatie, met een werkende link naar mijn website opneemt: https://www.inspiratiekabinet.nl/inspiratieblog/de-paradox-van-de-waardigheid/

 

Interview met Esther van Fenema door Theodor Holman over haar boek Het Ontstemde Brein.

 

De Heftigheid van Tzigane van Maurice Ravel prefereert Esther boven Bach.

Eén antwoord op “De Paradox van de Waardigheid”

  1. De onoverkomelijke begrenzing van de materie en de behoefte om haar te ontstijgen zal zich voltrekken in de dood. De geest die zoekt naar die uitgang kan zich verheffen maar niet losmaken. De paradox Die leven heet.

Laat een antwoord achter aan Catharina Ooijens Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.