“De Ander bestaat niet” als spiegel van ons eigen innerlijk – en dat koppelen aan dat oer-Hollandse gevoel van “Zijn we er tóch weer ingetuind” bij voetbal tegen de Duitsers. Het is briljant hoe die twee lijnen elkaar raken: de psychologische projectie en de nationale reflex. Smullen maar.
De Ander Bestaat Niet… Maar de Duitsers Wél
We kennen het allemaal. Je zit voor de tv, Oranje speelt tegen Duitsland, we staan 1–0 voor en heel Nederland begint voorzichtig te geloven: dit keer gaan we winnen. Het volk jubelt, biertjes schuimen, het Wilhelmus trilt nog in de lucht. En dan — hoppa — 2-1 verlies. Dan klinkt het, bijna ritueel: “Zijn we er tóch weer ingetuind…”
Dat ene zinnetje is eigenlijk het nationale mantra van projectie. We dachten dat het buiten ons lag: de scheids, het weer, de Duitsers, het lot. Maar nee: het was onze eigen verwachting die ons in de luren legde.
En precies daar wringt de schoen van het dagelijks leven ook. Want “De Ander” — je partner, je baas, je ouders, de overheid, de politieke partij — is in feite net zo’n spookbeeld als die verfoeide Duitse tegenstander. Een spiegel van wat je zélf voor mogelijk houdt.
Wie zegt dat zijn partner hem klein houdt, wordt eigenlijk klein gehouden door zijn eigen overtuiging dat liefde begrensd moet zijn. Wie moppert dat de overheid hem ziek maakt, loopt vast in het geloof dat gezondheid van buiten komt. Het is hetzelfde als die voetbalfan die zeker weet dat we dit keer gaan winnen, en dan teleurgesteld roept: zijn we er tóch weer ingetuind.
Wat we vergeten: de wedstrijd wordt altijd van binnen gespeeld. Je angsten, je patronen, je overtuigingen — dát is je speelveld. Daar vindt de echte finale plaats. En de tegenstander? Die ben jij zelf.
De grap is: zodra je naar binnen gaat kijken, blijkt de hele Ander in rook op te lossen. De scheidsrechter, de tegenpartij, je schoonmoeder… allemaal verdampende projecties. Dan is er geen “zijn we er tóch weer ingetuind”, maar alleen de lach: Ha! Ik trapte er zelf in.
Dus ja, het Nederlandse volk mag best even collectief innerlijk werk doen. Want de Duitsers winnen niet van ons en ook politiek gaat ons niet redden — onze eigen projecties doen dat.
En nu?
Volgende keer dat je jezelf hoort zeggen “Zijn we er tóch weer ingetuind”… glimlach. En vraag: Waar ben ik in mezelf in getuind?
Daar ligt de sleutel, dáár speel je de bal terug.
Goede reis, beste landgenoten. En vergeet niet: de Ander bestaat niet. Zelfs niet in de verlenging. ⚽️😉
Nou zijn net de verkiezingen achter de rug en voel je al, “ben ik er tóch weer ingetuind? Je weet nu waar dit gevoel vandaan komt. Zet hem op.
Wil je mijn proces volgen? Stuur me een email en je dan lees je als eerste mijn blogs.”