Ik ween
de tranen van mijn moeder
en van mijn moeder’s moeder
en die van haar moeder
ik ween de tranen van mijn vaders moeder
en die van haar zusters
Ik ween de tranen van alle moeders,
van de vrouwen die mij voorgingen.
Van moeder Aarde
Ik ween de tranen van de meisjes die nog vrouwen gaan worden.
Die wellicht ook nog moeder worden
Een eindeloze rij van helende tranen die nog geweend moeten worden.
Geweend moeten worden.
© Manette Zeelenberg’s INSPIRATIEKABINET, alle rechten voorbehouden. WIL JE deze tekst GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat kan, zolang je de volgende informatie, met een werkende link naar dit gedicht op mijn website opneemt.
Beste Manette,
Ik vond uw mailadres intrigerend en heb uw website net bezocht. Wat bent u een creatief en bijzonder mens. Ik was prettig geraakt en raakte enorm ontroerd door het gedicht ‘Ik ween de tranen van mijn moeder’. Het deed me denken aan een klein interview dat mij eens op 15 augustus werd afgenomen waarin ik huilde maar dat ik dat deed om mijn moeder en mijn moeders moeder. Zij hebben in een Japans concentratiekamp gezeten in Indonesië in de WOII. Op heel korte termijn ga ik, als alles goed gaat, oma worden en natuurlijk houdt het kleindochter, dochter, moeder, grootmoeder zijn me enorm bezig. En ik realiseer me dat er ook tranen zijn om de moeder van mijn vader die op een boot van India naar Suriname werd geboren omdat haar ouders als contractarbeiders daarheen gebracht werden. En nu dus uw gedicht op deze dag. Dank u wel!
Volgens mij zijn we ongeveer even oud, ik ben dramatherapeut en systeemtherapeut, en ook al bent u vele malen creatiever en actiever dan ik voel ook iets van herkenning.
Door zoiets als een fietstrommel zit ik nu met veel positieve energie en mooie emoties dit te typen.
Hartelijke groeten en nogmaals dank voor wie u bent,
Mitzy Barendregt