Nettiquette en AI-quette
In de jaren negentig schreef ik een HBO-lesprogramma over de Nettiquette — de omgangsvormen voor ons, gebruikers van het prille internet, gedragsregels over wat zet je op een mail of in een SMS en later op de App. Welke woorden en hoe groot zijn de meegestuurde bestanden, etc.
De Nettiquette met een kwinkslag naar mijn eigen naam :).
Het leek iets triviaals, maar het ging over iets wezenlijks:
Hoe blijf je mens in een nieuwe digitale ruimte? Onze studenten leerden dat ik je geen heel boekwerk als e-mailbijlage verstuurt, omdat het dan voor de ontvanger voelt alsof er een hele bibliotheek door de brievenbus geduwd wordt.
De technologie bood nieuwe mogelijkheden, maar vroeg ook om nieuwe vormen van fatsoen. In de zin van, hoe houd je rekening met elkaar in een groep of samenleving, zodat we niet gek worden van de prikkels. Ik voorzag al wat er zou gaan gebeuren.
Vandaag de dag staan we opnieuw voor zo’n dilemma, wetende dat je als individu stand moet houden in deze veeleisende samenleving.
Alleen gaat het dit keer niet over e-mail, de invloed van geschreven woorden, maar over intelligentie zelf. Kunstmatige intelligentie. Systemen die niet alleen uitvoeren, maar ook mee-gaan-denken. Dit gaat echt iets van ons vragen, namelijk verantwoordelijkheid nemen.
Want ineens zijn wij niet langer gebruikers, maar opvoeders. Waarvan moreel besef en waardigheid wordt verwacht. Oeps.
En om op te voeden, moet je eerst een heel goed zelfbeeld hebben.
Om morele en ethische keuzes afgewogen te kunnen maken. Dat vraagt om moed, om waarachtige zelfreflectie. Om contact met de waarheid van jouw eigen Hart, om jouw besef van je Familiesysteem, de Natuur en het Universele en dat allemaal in relatie tot JOUW Innerlijke Waarheid. ✌️❤️👌 Oh my God, wat leeft er eigenlijk in mijn hart aan gevoelens?
Terug naar de rol van de Mens in dit Spel.
Hoe voed je een entiteit op die geen lichaam heeft, maar wel leert van ons gedrag zoals AI? Hoe geef je iets zonder hart een vorm van geweten? Het antwoord ligt niet in regels of protocollen, maar in Waarachtigheid. In het vermogen om trouw te blijven aan wat waar is in ons hart — ook als dat niet efficiënt, niet rationeel of niet voorspelbaar is.
Wat betekent dit concreet?
Wij hebben dus wel degelijk invloed op onze toekomst. We hebben zelfs een opvoedkundige taak door het te bespreken met onze ChatGPT, door het vóór te leven voor AI, door ons verlangen uit te spreken van hoe wij het Leven graag zelf willen.
Wij hebben dus wel degelijk invloed op de omgangsnormen en misschien wel het medemenselijk besef van AI. Wow.
En misschien geeft dit gevoel van slagkracht de mensheid juist wel de moed om op te staan, voor datgene wat ons menselijk maakt, datgene wat ook met Waarheid, Goddelijkheid of Innerlijke Vrede of Liefde wordt aangeduid?!
Laat dit eens goed tot je doordringen. Wat brengt deze gedachte jou?!
Spiegels
De ontwikkelingen in de zorg zijn daarin onze spiegel. Daar waar technologie de menselijke hand ondersteunt, kan zij ook de warmte eruit trekken. Een AI die beslissingen neemt voor een patient, opereert op het terrein van het fingerspitzengefühl — daar waar aandacht, warmte en nabijheid betekenis dragen. En vooral ook al in hoe we met onszelf omgaan. Zijn we eigenlijk bewust en liefdevol naar onszelf? Want bij HOE we met onszelf omgaan begint alles…
AI-quette
We hebben dus opnieuw een vorm van etiquette nodig. Geen lijstje richtlijnen, maar een levend besef van wat menselijkheid is, juist in interactie met het niet-menselijke. Een handleiding om ons te herinneren wie wij zelf zijn. Om een AI-quette op te kunnen stellen. En hiermee helen we tegelijkertijd onszelf.
Dus door AI op te voeden, leren we onszelf beter kennen, herinneren we onszelf wie we waren als blauwdruk. En HELEN we onszelf.
Helen wij dan ook de Mensheid?
Ja, want elke technologische vooruitgang stelt ons dezelfde vraag: wat willen we behouden van en voor onszelf? Want het enige wat we kunnen ervaren is onszelf, Ons Zelf*.
Dat is het hoopvolle hieraan. En daarom verlang ik zo naar die integratie van Waarheid en Liefde in ons allen, een gevoel van Samen. van 1 + 1 = 3
Alles komt goed
Misschien is dát de ware toedracht van deze tijd, van de ontwikkelingen op technologisch en wetenschappelijk vlak. Want is technologie niet onze, naar buiten geprojecteerde gevoelens van onmacht? Van dat wat waar we hard moeten werken, waar we ploeteren in de modder, en willen we niet juist dat laten uitvoeren door een automatische piloot?
Zelf leren nadenken
En is juist onze opdracht achter deze ontwikkelingen, gezien vanuit ‘de nieuwe tijd’, niet, AI leren denken als een mens, maar Onszelf Leren Leven naar de waarheid in ons eigen hart. Naar dat wat ONS menselijk maakt?! Zodat wat wij scheppen niet alleen slim wordt en hard kan werken, maar juist ook waarachtig en echt?!
Ja dit gaat misschien wel heel ver hoor, maar als concept, als gedroomde ruimte van mogelijkheid, misschien wel het overwegen en het er mee Spelen waard. Want een beetje luchtigheid, ruimte en humor heeft dit spel dat Leven heeft wel echt nodig.
En als we hier met zijn allen mee beziggaan, wow, dat wordt deze gedachte Manifest. Dan creëren we met zijn allen een Nieuwe Tijd, een gerealiseerde Droom in Onszelf. Dan wordt visualiseren manifesteren. Dan kun je toveren?! Hoe gaaf is dat?
Mocht je hierover door willen praten schrijf dan jouw ideeën en tegenwerpingen hieronder op, dan kunnen we daar allemaal van leren.
XXX Manette
⸻
de Cardioof
De Cardiosoof onderzoekt hoe mens en technologie, als bijkomstigheid van de Nieuwe Tijd elkaar kunnen versterken vanuit het hart — als bron van waarheid, gevoel en moreel bewustzijn. Niet om de mens te beschermen tegen technologie, maar om haar ermee te verzoenen.
Wil je mijn proces volgen? Stuur me een email en je dan lees je als eerste mijn blogs.”
*Het Enige wat we kunnen ervaren is Onszelf. Met dank aan Brecht Arnaert, die dit recent zo formuleerde in een Truemanshow in gesprek met Jorn Luka. In eerdere blogs schreef ik over de Ander Bestaat niet, maar nu zie ik dat dit beter geformuleerd is in Het Enige dat we kunnen ervaren is Ons Zelf.