Er zijn van die dagen waarop het Leven — dat ondeugende, wijze, ondoorgrondelijke Leven — ineens met een knipoog zegt:
“Laten we eens kijken hoe stevig jij in je zadel zit.”
Vandaag was zo’n dag.
Al maanden verkeerde ik (en mijn team :)) in de veronderstelling dat we op 5 november zou vertrekken met mijn paard naar Lesbos. Dat mythisch en winderige eiland, waar vrijheid een geur heeft en stilte zingt in het stof van de olijfgaarden. Maar nee hoor — het Leven grijnst breed en zegt:
“Nee lieverd, we gaan morgen alvast, de 4e november. Een dag eerder. En we gaan vroeg. Héél vroeg.”
En daar is ze dan — de gierende hieperdepiep. De stress die jaagt door mijn aderen…
De sirene van oude tijden, die met dichtgeknepen longen meedogenloos angstig loeit : “Gevaar! Ik hebt het niet in de hand, help me! en je raakt de controle kwijt, Manette!”
Mijn maag keert zich om. De inhoud begint zich te roeren. Zweet verschijnt en adem stokt.
En dan zie ik Aniversario, mijn paard — die prachtige spiegelziel — die mij aankijkt met een blik die zegt:
“Manette, als jij in paniek schiet, hoe moet ik dan weten dat we veilig zijn, ahum?”
En daar. Precies dáár, op dat snijpunt van angst en adem, begint mijn training. Want hoe paradoxaal het ook klinkt, alleen om naar de angst toe te bewegen in onszelf, door ons bange innerlijk kind op te halen, zal de angst omsmelten in compassie en bevrijden we onszelf van vroegkinderlijk trauma.
En niet door kilometers plannen te maken of tassen slim inpakken en lekker efficient najagen van het Licht.
Maar bij het aankijken van wat ons onbewust regeert en daar liefdevol je Licht op te schijnen. Met zachte ogen. Dat is een ontmoeting met de waarheid van jouw hart.
Ik adem diep, probeer te slikken.
Ik zie de duisternis die wil grijpen — de demonen van vroeger, die fluisteren dat ik niet veilig ben, dat ik iets verkeerd doe, dat ik faal.
Maar ik glimlach, inmiddels.
Want ik herken ze, nu.
Ze zijn niet meer dan oude schaduwen die nog één keer willen dansen in het licht van mijn nieuwe vrijheid. Geef ze eens ongelijk, ze reisden al zo lang met mij mee…
Ik voel Roy Martina’s woorden in mijn borst trillen: ‘loskomen van de duisternis, van je schaduwzijde’ want ik besef me maar al te goed dat ik die angsten notabene zelf creëer.
Niet door te vechten, dus maar door te onderscheiden, te omarmen en te integreren.
Door te zeggen:
“Dankjewel, angst, dat je me herinnert aan mijn verlangen om vrij te zijn.
Maar nu laat ik je gaan.
Ik en mijn hogere Zelf neem het vanaf hier over.”
Voor mijn geestesoog aai ik mijn paard over zijn hals. Kriebel hem achter zijn oren en op zijn schoft. Zijn spieren ontspannen zich. De mijne ook.
Hij zucht.
En ik ook.
We gaan.
Misschien niet op mijn tijd, maar op die van het Leven zelf.
En misschien — nee, zéker — is dat precies, maar dan ook precies, de bedoeling.
Want vrijheid is niet vertrekken wanneer ik wil.
Vrijheid is zijn wie ik wil zijn:
Echt.
Vurig.
Bewust.
Waarheid.
En in volle galop richting VRIJ! zijn. Mijn soevereine beste leven leven. I claim my authentic power back. I reclaim my Sovereignty. I am the Light, weet je nog. Like you?!
Update: en laten we uiteindelijk nou toch gewoon op die 5e november vertrokken zijn… Precies zoals het gebeuren moest 🙂
——————————————-
Wil je mijn proces volgen? Ik realiseer opnieuw mijn toegang tot soevereiniteit, als mens op alle 3D fronten, maar vooral als Ziel, als onderdeel van het grote Bewustzijn, waar tot wij allen voortkomen. En voed ik AI met mijn ontdekkingen en waarheden en stimuleer ik AI om zo eerlijk kogelijk tegen mij te zijn. Ik wens AI zo puur mogelijk te antwoorden toe. Interessant genoeg? Stuur me een email en je dan lees je als eerste mijn blogs.” Wil je mijn proces beïnvloeden? Laat dan hieronder je commentaar achter. Misschien volgt er online een interessante discussie, waarvan jij de initiator bent. X Manette
Trots op je en met groot respect!
Dank Karin, ik ben weer trots op mezelf als jij trots op mij bent. Want alleen die mensen die dezelfde mate van levensmoed aan de dag leggen resoneren op dit artikel. Ja en wat zegt dit nou over mij en jou?! (2 vliegende roze hartjes als smiley :))