Als kunstenaar, maar vooral als hooggevoelig mens en vrouw zijn mijn handen, mij allesies. Mijn allerbelangrijkste instrumenten om te voelen, om uit te reiken (te verlangen) en om te strelen. Wow, wat ben ik verliefd op mijn eigen handen.
Als klein meisje zat ik overal altijd aan. Voor mij waren mijn handjes de beste mogelijkheid om de wereld te onderzoeken. Wat is dat en vooral hoe voelt dat? Is het koud, glad, induwbaar? Klopt de uitstraling, de energie van het materiaal , de kleuren bij wat ik zie en voel uiteindelijk bij de ervaring in mijn handen?
Ik beelde mij heel vaak in dat ik blind zou worden. Net zoals mijn oma en sloeg dan de informatie die mijn handjes mij gaven op in mijn hoofd. Alvast. Dat deed ik overigens ook met geluiden.
Ik heb ook meermaals met mijn vingers tussen de deur gezeten en met mijn pinkje tussen zo n ellendige strandstoel geklemd gezeten. Zoeentje die helemaal plat kan. De littekens getuigen daar nog van. En ergens kan ik het nog voelen wat er toen gebeurde.
Ik las eens dat honden de mens ervaren als een driekoppig wezen, volgens Martin Gaus. Een hoofd en een tweetal handen als eventueel gevaar. Daarom laat je je handen ruiken om aan de hond te laten weten dat je geen bedreiging vormt.
Handen als mogelijkheid en als instrument om emoties vorm te geven.
Nu weer in contact met mijn paard, merk ik dat mijn handen, naast mn stem de beste communicatiemiddelen zijn. Direct, maar ook indirect, verlengd door teugels, longeerlijn of zweep. En ook de stand van mijn handen; uitnodigend, neutraal of bedreigend.
En natuurlijk het strelen en kriebelen en krabben. Aw my God, dat paard geniet zo intens van mijn handenwerk. Ik bevoel hem diep in zijn spieren, hug hem om zijn hals en onder zijn dikke pak met manen geef ik hem kriebel. Hij staat daardoor helemaal te kwijlen van genot.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de liefde van mijn vriend voor m’n handen. Met enorme toewijding kan hij mijn handen strelen en verzorgen. Liefkozen begint bij de handen.
En mijn liefde voor de zijne.
Handen die liefdevol kunnen voelen en die gemeen kunnen slaan, handen die onderzoekend en speels kunnen zijn. Handen die oppakken en pikken, die kunnen bouwen en omduwen. Om mooie en lekkere dingen mee te maken en te doen. Om te onderzoeken en je bewustzijn mee te vergroten. Om verbinding mee te maken, of juist afstand te bewaren, zoals nu.
Ik was eens op ezeltocht in Frankrijk, alleen met mijn twee jonge kinderen toen Thierry, onze gastheer tegen mij zei: “Jij bent precies jouw naam”. Ik heet Manette en in het frans betekent ‘etre en manette’, de zaak in handen hebben, onder controle, op de bok zitten, de koetsier, de leider zijn. Bon, jaren later scheef ik Thierry, “Je suis devenu mon nom”, oftewel ik ben mijn naam geworden, toen ik mijn koetsiersbewijs behaalde.
Dus eigenlijk ben ik mijn handen. En zie ik handen als super gave creërende instrumenten. En schrijf ik dit Loflied op mijn handen.
© Manette Zeelenberg’s INSPIRATIEKABINET, alle rechten voorbehouden. WIL JE deze tekst GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat kan, zolang je de volgende informatie, met een werkende link naar mijn website opneemt: https://www.inspiratiekabinet.nl/inspiratieblog/loflied-op-de-handen/
<!–End mc_embed_signup—>