En altijd weer die paarden
of de pony’s,
toen.
De heelkunst machtig met hun omfloerste en wijze Zijn.
Een eeuwenoude troostende bedding waarin je in alle rust jezelf kunt ervaren.
Je eigen leermeester kunt leren worden.
Want uiteindelijk blijft het kind, de gretige leerling in jou, het dichtst bij wat jouw unieke Ziel wilt ervaren. Het dichtst bij de Waarheid van Jouw Hart. Jouw waarheid die totaal geleefd wil worden.
De les van Winston, de schuchtere ruin uit de kudde van Ruud Knaapen.
Deel twee van deze sessie draait om wat dit Friese paard mij duidelijk wilde maken.
Ruud zei; “Let eens op Winston, hij is geïnteresseerd in jou”. Tijdens ons gesprek, binnen, liep Winston al telkens heen en weer voor t raam. Mij naar buiten dirigerend met zijn nieuwsgierigheid. Mijn neiging was meteen naar hem toe te gaan, met uitgestrekte hand. Winston deinste terug, keerde zijn energie naar binnen en look zijn ogen. Ik dacht: “Hij is bang voor mij, ik doe iets fout.”
Paarden wijken voor druk. Ik werd mij op dat moment bewust van de enorme naar buiten gerichte energetische druk die ik van nature heb. Ruud zei: “Je bent als een stralende zon, hoe zou het zijn als je je stralen meer naar binnen richt?”
Interessant is het egoconstruct dat ik mij mezelf meteen fout laat zijn. Het kind in mij denkt dat ik iets FOUT doe. De stem van de geintrojecteerde ouder, de opgelegde norm voor kinderen en vrouwen van mijn generatie, van “niet teveel mogen zijn”.
Ik herinner me dat Mexicanen, naar eigen zeggen, een sombrero dragen, niet om zich te BESCHERMEN tegen de zon, maar om de zon hun RESPECT te tonen, door de Zonnegod niet aan te kunnen kijken en voor hem te buigen.
Het dilemma: hoe neem je genoeg ruimte in voor jezelf, geef je ruimte aan het volledig uitdrukken van jouw ZIJN, aan jouw volle aanwezigheid? Echt vanuit gevoeligheid voor de ander, maar ook met waarachtigheid ten aanzien van jezelf. Authentiek. Zonder erover heen te gaan met groot ego-vertoon of er onder te duiken en de ander te willen pleasen (kots)?! A delicate balance.
De les van Winston is “Wees je bewust van de enorme aanwezigheid die je van nature hebt, wees er gevoelig naar in afstemming met de Ander. En vergeet ook niet de ander wijkt vanuit dat wat zijn systeem nodig heeft. En dat heeft niet perse de kleur die jij er aan geeft”. Ofwel ieder heeft zijn eigen redenen om te doen wat hij of zij doet. Niets is wat het lijkt.
Toen ik Winston de tijd gaf en mijzelf bewust was van mijn overweldigendheid, kwam hij schoorvoetend maar beslist dichterbij. Bij dat wat hij zo graag wilde ontmoeten. Mooi!
Ongelofelijk fascinerend dit!
Dat een paard jou zo snel en zo duidelijk een spiegel weet voor te houden.
Respect voor de prachtige gevoeligheid van het paard en respect voor jou dat je dit mooie leerzame proces aangaat!
?