Foei!

“Foei!” hoorde ik opklinken van achter de struik van het pad in het park waar mijn hond Teos naartoe gelopen was. Hij had een barse grom laten horen toen hij niet mocht ruiken aan de, zo bleek later kastanje kleurige antie-allergene poedel. Het soort hond dat gefokt is omwille van mensen die eigenlijk niet tegen honden kunnen… volgens hun eigen immuunsysteem.

Sinds Corona zijn er veel mensen die een hond hebben aangeschaft, die dat anders niet gauw gedaan zouden hebben. Omdat er veel bij komt kijken om het gedrag van een hond te leren kennen. En die tijd hebben ze er vaak nog niet opzitten.

Het was niet zomaar een foei, nee het klonk meer als een hardvochtig verwijt waar sommige ongelukkigen een abonnement op hebben: “Rot op, gemene hond, blijf van mijn lieve hondenpoppetje af”. Precies op de schelle toon van het van het angstige jonge kind dat ze was, in haar jeugd, deze mevrouw.

Het was ook niet zomaar een grom van Teos, bij hem klonk er ook de frustratie van onbegrip door. Hij wilde als nieuwsgierige jonge hond graag even ruiken hoe het nou toch kon dat deze hond zo naar niet-hond rook. En was het eigenlijk een grom naar deze mevrouw die het hondje voor zijn neus wegtrok en foei tegen hém zei. Hij deed niks verkeerd, immers, vond hij zelf.

Maar wat gebeurt hier nou precies er vanuit gaande dat ik het overzie doordat ik het moment niet zag maar voornamelijk hoorde gebeuren. Verbaasd was ik echter niet toen deze mevrouw opdook. Ik zag nog de schrik van weleer in haar volwassen bruine ogen. Ze was vanbinnen nog het geschrokken kind van toen met kaplaarzen onder haar zondagse jas .

Het innerlijk kind

Eigenlijk reageren de meeste volwassenen nog vaak vanuit dit innerlijke kind. En hebben wij allemaal stuk voor stuk de taak om dat kleine kind in onszelf ‘op te halen’. Gerust te stellen, te troosten en opnieuw levensmoed in te spreken vanuit ons volwassen zelf. En aan het woord te laten. Maar dan echt als de volwassene die zijn grens trekt. Met een groot en gul gebaar, zodat er ruimte is voor ieder. Wij willen allemaal zo vreselijk graag macht en controle hebben en geld, tenminste dat denken we, maar wat er werkelijk wil gebeuren is dat we vrij willen zijn. Vrij met ons zelf. Met wie we ten diepste zijn.

VRIJ!

En dan vooral vrij van onze jeugdtrauma’s, ons overontwikkelde ego dat onze geliefden bij ons wegjaagt, onze innerlijke criticus die niet aflaat om de controle te willen houden, ons vrij en gezond te voelen in ons lichaam, om vrijuit te denken en te kunnen spreken zodat de liefde voor het leven en onszelf vrijelijk kan stromen.

En om VRIJ! te kunnen zijn we in een gevangenis geboren. In ons beperkende en kleine babylichaam en in deze wereld met regels en wetten als tralies. In de aardse stof hebben wij onszelf uitgedrukt en zijn wij uit de aarde omhoog gekneed om een zielenreis te beginnen. En dat wilden we zélf, ook al zeggen we van niet. (“Ik heb er niet om gevraagd.”)

En hoe worden we nu weer dat Licht wat we zijn? Dat we waren?  Het hemelse licht, in sterrenstof vormgegeven.

Hoe halen we de sluiers weg zodat ons Licht van Essentie weer stralend kan schijnen? Hoe krijgen we contact met ons Hogere Zelf, dat het hemelse Licht in ons vertegenwoordigd. Hoe komen we terug op ons oorspronkelijke zielspad?!

Dat doen we door onszelf onder een vergrootglas te leggen. In het Licht. Echt kijken met een liefdevolle blik naar onszelf. Misschien wel in the Circle of Light. Daar gaan we echt goed leren ZIEN wat we nou werkelijk doen, zeggen en voelen wat er wil gebeuren vanuit ons hart, onze ziel, vanuit ons authentieke zelf.

Dat heet bewustzijnontwikkeling of levenskunst beooefenen. Dat is het onderzoek naar de Waarheid van Jouw Hart. En dat is mijn belangrijkste levenstaak. Daarvoor ben ik op aarde gekomen, om te weten wie ik ben en wie ik was en wat ik hier als uniek wezen kom neerzetten op deze aardkloot.