Muzisch en Aards tegelijk ⭕️ De waarheid van Jouw Hart
De ander bestaat niet, zelfs niet in de liefdesrelatie.
Mijn relatie is sinds kort op de klippen gelopen. Ongelooflijk maar waar. Heel erg jammer, maar ook intens bevrijdend. Ik wilde het té graag. Ken je de film Bitter Moon? Daarin gaan twee geliefden zo in elkaar op, dat ze elkaar tegelijkertijd vernietigden. Dat herken ik helemaal. “De Ander bestaat niet (2)” verder lezen
“Ik vind er geen moer aan” zegt hij over masturberen, over aan zijn eigen geslachtsdeel zitten. “Ik geef er niks om, met mezelf”. Het spelen met sexuele gevoelens en het ontwikkelen van het lichamelijke van zelfliefde, stopte daar. En hij schoot in zijn hoofd vol met excuses, schuld en schaamte. Maakte steeds minder contact met waar haar hart echt naar verlangt, naar die kwetsbaarheid, die Liefde voor het eigen lijfelijke, gevoelige innerlijk kind. Dat proces van in overgave zoeken naar herstel van dat contact kan je in een liefdesrelatie ontwikkelen, samen. Daarom worden we verliefd op een ander, vanuit dat verlangen naar onszelf. En in de spiegel van de ander kunnen we weer ons ware zelf terugvinden. “Heel je eigen seksualiteit” verder lezen
Ik heb hem aan de lijn, aan de LIJN, schreeuwt een mevrouw naar mij terwijl mijn twee honden los, vrolijk kwispelend op haar en haar hond aflopen. We lopen nét de uiterwaarden in, op een ruim en leeg weiland een heerlijk vergezicht aan de Lek tegemoet.
Ik kijk op en zie dat de drie honden elkaar even besnuffeld hebben en hun weg vervolgen naar het water. Niks aan het handje.
Als jong meisje wist ik het intuïtief; om je echt veilig te voelen kon je maar beter bij de paarden zijn. Wat er bij mensen uit kon komen aan tekst of gedrag was namelijk vele malen onvoorspelbaarder en dus gevaarlijk. Het onveilige bestond voor mij uit: niet precies vertellen wat er echt in de ander leefde en zeker ook het oordelende. Door een oordeel kon je ineens een totaal ander gevoel over je eigen leven krijgen. Dat oordeel kon dan zo hard en onverwacht op je ziel hameren. “Paarden oordelen niet” verder lezen
Ik ben perse niet een heel aards en praktisch persoon, vind ik dan zelf, want van de Muzen spreekt Urania mij het meest aan, de muze van de Zieners. En Polyhumnia, resoneert ook, de Muze van de rituelen-makers. Het vertalen van wat ik leer (zie) in een vorm, vind ik leuk. Daar komt het aardse er dan toch bij… Ik ben vormgever geworden en ik noem mijzelf immers: muzisch en aards tegelijk. “Over muzen, zintuigen en mijn verlangen samen te vallen” verder lezen
Laat het duidelijk zijn, ik schrijf voornamelijk om mijn eigen ontwikkeling en processen in kaart te brengen. Ik zoek de woorden die dicht bij mijn eigen gevoel passen. Al schrijvend leer ik en genees ik. Dit keer over de pijnlijke confrontatie, zoals altijd met mijzelf. Dus als de titel van dit stukje je aantrekt; lees dit en onderzoek daar waar het schuurt in jou! Dit is de beste tip die ik je kan geven. “Pijnlijke confrontatie” verder lezen
Sync of in synchroniciteit zijn is voor mij de ervaring dat je samenvalt met de handeling die je doet, dat je daarmee synchroon bent en dat er vervolgens iets belonends ervaren wordt.
Ik noem het ook wel eens 1 + 1 is 3. “Synchroniciteit” verder lezen