In het moment je laten inspireren door wat er zich aandient. En daar dan op reageren in je handelen. Creëren in het moment. Improviseren. Dat is voor mij het allerhoogste goed. Dat geeft mij het allergelukkigste gevoel. Zo vervullend, heerlijk. Zo trots ben ik dan op mezelf, als het lukt. Als ik de zegen van de kosmos krijg 😀
Wat het ook is, dat er opgelost of veranderd moet. Eten koken met restjes die er nog in voorraadkast of koelkast zijn. Bijzondere smaakcombinaties maken, en toveren met en me laten leiden door de beschikbare ingrediënten. En ook als ik een wilgenkunstwerk* bouw. Welke tak wil deze curve maken voor mij? Ontwerpend voor de openbare ruimte: wat wil er gebeuren op deze plek? Je openstellen voor wat er wil gebeuren in het moment creëert een wendbaarheid, waarvan je de vruchten kunt plukken nu in deze , voor velen angstige Coronatijd.
Tijdens het spreken en schrijven, stel ik mijzelf aldoor dezelfde vraag: ‘Wat wil er gezegd worden?’ Ik stel mij open en de woorden stromen vaak moeiteloos door mij heen. Zelf en misschien wel voornamelijk bij het bedenken. De uitkomst van wat er gedacht wil worden, scherp ik het beste in het gesprek met de ander. In het horen van wat er gedacht en uitgesproken wil worden, in die projectie stel ik bij. Haal de scherpe kantjes er van af en maak de gedachte krachtig en zacht tegelijk. Meestal in vraagvorm. Die laat het veranderende per moment toe. Op papier werkt het ook zo. Alleen zit er dan meer afstand naar het ordenen, waardoor het vollediger lijkt te worden.
Op de toneelschool, indertijd, vond ik het heerlijk een improvisatieopdracht te krijgen, je even het dramatisch dilemma in te beelden en dan te beginnen en je te laten verassen met wat er zich aandiende. Oeps, wat was dat spannend. Een veilige omgeving in de vorm van docenten en medestudenten is dan wel heel belangrijk ‘om te laten komen wat er komt’. Dat was er meestentijds niet in het propedeutisch studiejaar op het Toneelschool Maastricht. Er stond namelijk een hele grote druk op: 80% van de studenten moest afvallen voor het tweede leerjaar.
Dit leerde mij meteen dat onder druk en in een onveilige setting iets nieuws durven doen, niet te doen is voor mij.
Hieronder geef ik het podium aan Zasja, zij laat in haar filmpje twee voor mij relevante dingen zien: Creëren in het moment: improviserend met gitaar, zang en tekst. En het allermooiste; “Zijn met wat er is”. Jezelf helemaal verhouden met wat er zich afspeelt in je lichaam als je ziek wordt. Met die angst en onzekerheid zijn, die toelaten en dan jezelf – in die demonische energie- te durven laten leiden naar waar het je brengt. In deze angstige tijd met Corona en een reces voor de boeg is het zo belangrijk om je eigen angsten onder ogen te zien, ze niet te beteugelen, maar te doorvoelen. Hierdoor kom je terecht in het proces van creatie. Daarmee blijf je wendbaar en kun je handelen en acteren op wat het leven van je vraagt op dit moment.
Dit overigens prachtige gemaakte filmpje waarin zij vertelt welke genezende krachten het ziekzijn zelf, de kanker, haar heeft gebracht. Waardoor ze door de doodsangst heen te durven blijven voelen en zichzelf opnieuw uitvind. Fantastisch! Absoluut een prestatie op zich. Voor mij Zasja verdien jij hiermee je ‘spiritueel rijbewijs’. Het groot rijbewijs wel te verstaan. Chapeau en een dikke kus voor jou.
*www.wilgenkunst.nl
Zasja Heijligers treedt op voor jou. Zij maakt een persoonlijk lied en optreden voor jou vol met heerlijke improvisaties. Neem contact op met haar via www.zasja.nl
© Manette Zeelenberg’s INSPIRATIEKABINET, alle rechten voorbehouden. WIL JE deze tekst GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat kan, zolang je de volgende informatie, met een werkende link naar mijn website opneemt: https://www.inspiratiekabinet.nl/inspiratieblog/maakbaarheid-versus-vertrouwen/