um dein Kindheit zu verstehen,
is het refrein van de prachtige liedtekst van travestiet en zangeres Romy Haag. In de jaren tachtig vertrok zij naar Berlijn om haar eigenheid daar verder vorm te geven in het nachtclubcircuit. Ik ben haar altijd blijven volgen en hou enorm van haar songs, die zoveel doorleefde eenzaamheid en verdriet bezingen..
Mijn leven is ook gelardeerd met super eenzame, verdrietige en pijnlijke stukken. Maar sinds ik de Weg naar de Paarden ben ingeslagen krijg ik echt grip op mijn Leven. En grappig genoeg begon mijn pad daar natuurlijk ook.
Als jong meisje zocht ik troost in een stoffige pony-vacht als ik weer eens het huis was uitgevlucht. Grote mensen begreep ik niet en ik voelde op jonge leeftijd geen vertrouwen in hen. En helaas al helemaal niet in mijn door twee verschillende oorlogen getraumatiseerde ouders! En het ergste was dat zij zelf die f*cking oorlog helemaal niet in beeld wilden hebben als oorzaak van hun ongemakken. De wederopbouw en de focus op een zonnige, nieuwe toekomst forceerde eigenlijk nog meer de stemming thuis. Verdringen van aangedaan leed aan henzelf en de familie, de vernederingen, de honger, de eenzame en machteloze gevoelens van een oorlogskind. Het mocht er allemaal niet zijn. Het was hoegenaamd niet Waar.
Maar voor mij als sensitief en intuïtief kind zo voelbaar en in alle ontkenning zo aanwezig. Het was namelijk Waar.
Die botsing van mijn autonomie en de toenmalige gezinswerkelijkheid werd het verhaal van mijn leven.
Ik ging alsmaar op zoek naar de ‘Waarheid’, naar ‘Echtheid’ en naar ‘Rechtvaardigheid’. In mijn zwerftocht triggerde oneerlijkheid, onechtheid en geforceerdheid mijn gevoel van ‘het moet wel kloppen’. Het moet authentiek en echt zijn, het moet waar zijn. En het moet passen bij liefde, bij het hart. De Waarheid van mijn Hart.
Lieve Manette,
bij zowel BJ als bij mij sprongen de tranen in de ogen toen we je stuk lazen….
Hartje met kusje