Vandaag is het Bevrijdingdag en vieren we dat we bevrijd zijn. Bevrijd van de oorlog, van de vijand.
Graag heb ik het vandaag ook over innerlijke bevrijding. Bevrijd zijn van onszelf. Want in mijn optiek zijn we vaak zelf onze grootste vijand en ontstaat ons lijden uit verzet tegen dat wat is, dat wat waarlijk pijnlijk en ongemakkelijk is.
Waar we ons tegen verzetten is een construct van het ego. Ontwikkeld in een tijd dat we afhankelijk waren van het systeem waarin we opgroeiden. Toen was het nuttig om te overleven als kleintje in die wereld waar we aan overgeleverd waren. Nu, in ons volwassen bestaan zitten die meestal onbewuste constructen ons in de weg. We veroorzaken ons eigen lijden door deze patronen niet te onderscheiden en nieuwe keuzes te maken. Dus fort met de Waarheid aan het Licht. Op zoek naar de Waarheid van jouw Hart.
In de tweede wereldoorlog zat mijn moeder dus in het Jappenkamp in voormalig Nederlands-Indie. Zij heeft daar heel erge honger gehad; ze kregen per dag maar een portie rijst te eten ter grootte van het kommetje in je hand. De bedoeling was de gevangenen uit te hongeren zodat ze als vanzelf dood zouden gaan. Dan hoefde de Jappen niet meer voor hen te zorgen. Makkelijk zat. Hoe wreed is dat?!
Het zal jullie niet verbazen dat mijn moeder in haar verdere leven een verstoorde houding had met eten. De focus lag altijd op het zorgen dat er genoeg en eigenlijk altijd teveel eten in huis was met alle consequenties van dien. Dus wat er niet was in haar jeugd moest er dwangmatig zijn in de vorm van calorieën.
Maar wat er vooral niet was en ook later niet mocht zijn, was aandacht voor het alle grenzen overschrijdende leed dat zij en haar familie te verstouwen had gekregen in de kampen. Toen zij in 1945 met geen bezittingen een voet aan wal zette in Nederland, werden ze als vluchtelingen in huis genomen bij een vriendelijke Zeeuwse familie. Het hele gezin zat op een zolderkamer en kreeg geen ruimte om te uiten wat hen de afgelopen jaren had gekweld. Zij moesten dankbaar zijn. De nederlanders hadden immers een hongerwinter achter de rug en bloembollen gegeten. Mijn moeder had drie en een half jaar heimelijk gesnakt naar bloembollen, zo droomde zij altijd over eten.
Waar het nu niet over gaat is het vergelijken van leed. Want iedereen heeft recht op zijn eigen mate van leed. Maar hoe ga je om met je eigen leed? En wat is het medicijn? Als je dat leert en doorhebt kun je jouw bevrijdingsdag vieren!
Als je aan de jappenkampslachtoffers vraagt waarom zij elke 2e dinsdag van de maand naar Den Haag komen en al meer dan 30 jaar elke keer opnieuw proberen een petitie aan te bieden aan de Japanse ambassadeur, dan vragen zij in wezen om erkenning van het aangedane leed. En al die dinsdagen blijft de poort gesloten. Niemand neemt de petitie van deze koppige oude mensen in ontvangst. Japan weigert als 76 jaar het oorlogsleed van 100.000-den Nederlanders te erkennen.
Een inmiddels 85-jarige vrouw formuleerde het zo: “Ik heb mijn hele jeugd moeten buigen voor de Jap. Ik wil dat de Jap nu één keer voor mij buigt”. Ze wil erkend worden in haar lijden.
Deze lieve dame geeft verder gastlessen op middelbare scholen over het haar aangedane geweld omdat zij het belangrijk vindt dat haar verhaal verteld wordt. Zij wil dat de scholieren het gezicht van de oorlog leren kennen. Het zien en omarmen van haar eigen waarheid is een dagtaak geworden. De waarheid van haar hart moet naar het Licht gebracht, het moet out in the open, blootgelegd, gezien en erkend worden. In die erkenning vind zij rust in haar hart.