Afgelopen kerstperiode heb ik de tijd en de ruimte gemaakt om met mezelf de diepte in te gaan. Voordat ik namelijk een boek zou gaan schrijven wilde ik onder begeleiding van een regressietherapeute een onderzoek doen naar ‘het gat in mezelf’. Een plek van waaruit ik me soms zo diep en diep eenzaam en leeg kon voelen. Ik omschrijf ‘het gat’ ook wel eens als de angst dat als ik in de spiegel zou kijken, ik helemaal niemand zou zien.
Soms werd het helemaal ‘spierwit in mijn hoofd’ van deze existentiële angst.
Al in het intakegesprek waarin ik een vertelde over opmerkelijkheden in mijn vroege jeugd, opperde de therapeute dat ik wellicht hooggevoelig was. Of ik daar wel eens over nagedacht had? Aanvankelijk wapperde ik dit weg want meerdere mensen hadden in de loop van het leven mij hier op gewezen. Ik heb er toendertijd niks mee gedaan, want ach, wat zou ik kunnen met deze wetenschap? Toch liet het idee mij dit keer niet los en al tijdens dit intakegesprek viel mijn oog telkens op het boek over hooggevoeligheid dat daar in de boekenkast stond.
Eenmaal thuis bestelde ik het boek over hooggevoelige personen (HSP) van grondlegger Elaine Aron en ik las het grootste gedeelte van haar boek in een ruk uit.
Het was alsof de jackpot was gevallen. Kwartje na kwartje viel alles op zijn plaats. De herkenning was zo groot dat de puzzelstukjes van mijn leven ineens heel soepel in elkaar pasten. Ik begreep waarom alles was gegaan zoals het was gegaan. Ik begreep waarom ik met bepaalde mensen verkeerde en met andere breuken opgelopen had, ik begreep waarom ik verhuisd was naar de plek waar ik nu woon, waarom ik bepaalde werkzaamheden heel goed kon en andere zaken totaal niet kon verdragen.
En telkens hamerde het in mijn hoofd:
“ Ik ben dus niet slecht, ik ben hooggevoelig.”
Ik herinnerde mij keer op keer een situatie waarin ik veroordeeld werd door mijn ouders of op school voor mijn gevoeligheid en ik daar als jong meisje in een tijd, waarin het geloof een zwaarwegende rol speelde uit concludeerde dat ik ‘dus slecht’ was. Het was zo bevrijdend om herkenning te vinden in de passages die Eileen Aron beschreef en dat dat dus hooggevoeligheid heette.
Ik begreep nu waarom ik zo extreem reageerde als iemand mij wilde omhelzen op een verjaardag, die bijvoorbeeld sterk rook naar parfum. Zoveel parfum ervoer ik als een ‘stikervaring’ en ik walgde dan openlijk van die persoon. Terwijl ik helemaal niet zo onaardig wilde zijn. Het was sterker dan ikzelf, omdat de geur zo heftig binnenkwam.
Nu weet ik ook hoe het komt dat ik soms wakker schrik van de pijn als de haren op mijn armen overeind staan tegen het laken als ik een beetje angstig droom. Of dat het indertijd nachtelijk huilen van mijn babies zo’n fysieke stekende pijn aan mijn bovenarmen opleverde. En weet ik waarom ik soms gek word van het gekraak van het eten van chips of van het ademen van iemand naast me op de yogamat. Ik zei dan tegen mijzelf: ‘Doe toch niet zo overgevoelig!’ ik had helemaal geïntrojecteerd wat mijn omgeving jarenlang tegen mij had gezegd. Eindelijk begrijp ik hoe het komt dat ik feilloos kan aanvoelen en soms in hele duidelijke beeldende dromen beleef wat er komen gaat.
Ik ben dus hooggevoelig en mijn zintuigen zijn vele malen scherper waardoor alle signalen zoveel heviger binnenkomen dan bij anderen. Op het terrein van het gehoor, de smaak maar, ook bij lichamelijk contact.
Ook in de tango als mijn danspartner iets te ongeduldig en te ruw aangeeft wat hij als leider wil, kan ik daar erg van streek van zijn. En omdat ik niet wist dat ik hooggevoelig ben reageerde ik vaak met enorme woede.
Die kerstweek las ik meteen allles wat los en vast zat over hoogevoeligheid op internet. Ook het boek van Felix Brabander, Follow your Senses leverde tot en met bladzijde 288 zeer veel herkenning op. Alle erkenning waarnaar ik jarenlang op zoek was kwam in een keer op mijn bord, en het shifte m’n leven totaal. Ik heb het gevoel dat ik opnieuw geboren mag worden. En ben nu met mijn eerste stapjes bezig en het vraagt veel geduld van mijzelf (en mijn omgeving) en veel zachtheid naar mijzelf toe. En dat is nog wel een heel moeilijk voor mij.
© Manette Zeelenberg 2015 WIL JE DIT ARTIKEL GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat kan, zolang je de volgende informatie, met een werkende link naar mijn website opneemt: https://www.inspiratiekabinet.nl/inspiratieblog/niet-slecht-maar…maar-hoogbegaafd/