Toen ik op mijn 52e in therapie ging, begreep ik van de therapeut dat ik èn hooggevoelig èn hoogbegaafd was. Dat shifte mijn zelfbeeld compleet. En daalde het besef eindelijk in dat ik niet ‘slecht’ en ook zeker niet ‘gek’ was. Ik schreef daar een stuk over wat eerder gepubliceerd is op Inspiratiekabinet.
Maar toen ik mijn vader indertijd mijn realisatie wilde vertellen, was ik eigenlijk nog te kwetsbaar om hem werkelijk onder de neus te wrijven dat de klappen en het gemene, sadistische aspect van zijn opvoeding, mijn ziel zo diep hadden geraakt en dat dat zo vreselijk veel pijn had gedaan. Want in mij leefde nog steeds de angst dat het erkennen van die pijn in mij mij zwak zou kunnen maken. Het mijzelf tot slachtoffer zou maken. En dat durfde ik toen nog niet onder ogen te zien. En mijn vader wilde zeker die kant niet op in dat gesprek, want de erkenning van mijn slachtofferschap zou hem namelijk tot dader maken. Dat hoort bij dit proces.
Als dochter van twee oorlog- en geweldsgetroffenen was ook ik als de dood mijn zwakte te laten zien, want zwak en klein betekende in mijn genenstelsel: enkele reis naar de eeuwige jachtvelden… Kortom er zat voor mij een diep gevoelde doodsangst op. Voor alles dat klein, hulpeloos, zwak of ziek was.
En voor mijn angst, voor die diepe existentiële angst was er geen wijsheid noch liefde genoeg om mij heen, destijds. Er was niemand die dit echt begreep, geen ouder persoon noch therapeut, vriendin, familielid, dominee of sjamaan, die mij hierop wees nog begeleiden in het dragen er van. Ik heb me hier zo op mezelf teruggeworpen, zo een eenzaam in gevoeld, het grootste gedeelte van mijn leven.
En toch heeft pas het aanvaarden van die pijn in mij, die dodelijk angst en eenzaamheid, het omarmen van dat bange kleine meisje in mijzelf, gemaakt dat ik de weg terug kon vinden. Door dat omarmen ZELF te gaan doen, je kwetsbaarheid te voelen en serieus te nemen. Het is JOUW f*cking LEVEN. Niemand gaat en kan dat voor jou doen. Eer jezelf en neem jouw lijden daarom ontzettend serieus. Het is de weg terug naar huis.
Dat ik door het zelf erkennen van mijn trauma, het leed en de pijn erover ik langzaamaan weer grond onder de voeten kreeg en daarmee grip op mijn eigen leven. Weg van het rondtollen in existentiële angsten. Weg van de paniek die me naar middelen of anderen deed grijpen.
En nu voel ik me een wijze vrouw, die opnieuw geboren is, die de pijn van anderen herkent en weet wat er voor nodig is om te helen. Die werkelijk door de stof (het Leven) heen is gegaan, en geïnspireerd door anderen die mij voor gingen, moeder Aarde en het Universum. Nu voel ik voor het eerst dat het ‘Thou Shalt Live’ * (‘Leven zul je’) het gevoel dat je ‘hier op aarde bent gesmeten’ zo de moeite waard is. En dat ik anderen wil ondersteunen hun eigen scherven tot een nieuwe schat, een (levens)kunstwerk te maken. De Waarheid van jouw Hart is daar de uitkomst van. Een Levensloopbaanraject vol Soul Retreavel en Pijn en Vreugde. Want zowel Pijn als Vreugde komen uit dezelfde bron.
* ‘Thou Shalt Live’ verbeeld op artofalovecouple.com
© Manette Zeelenberg’s INSPIRATIEKABINET, alle rechten voorbehouden. WIL JE deze tekst GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat kan, zolang je de volgende informatie, met een werkende link naar mijn website opneemt: https://www.inspiratiekabinet.nl/inspiratieblog/opnieuw-geboren/