Als we oordelen over anderen zijn we er ons vaak niet bewust van dat dit werkt dat als een boemerang. Dat het oordeel dus weer terugkeert bij onszelf. Met dat wat we van anderen vinden, daarmee programmeren we eigenlijk onszelf. Het oordeel richt dan de schade aan in onze eigen ziel.
Wat je zegt ben je zelf met je kop door de helft met je vork in je kont, zo loop jij de wereld rond! Dat riepen we elkaar al na op op het schoolplein indertijd.
Of zoals Angelo Vasalos het zo treffend formuleert:
‘En daar waar we anderen onrecht hebben aangedaan willen we graag aan onze objectieve schuld “ontsnappen”. Als diep gekwetste verwarde peuters zijn we steeds geneigd om alles rond onrecht en objectieve schuld op creatieve wijze “om te draaien”.’
In mijn inspiratieblog “De ander bestaat niet” heb ik eerder geschreven over projectie. Waar we boos op zijn in onszelf schuiven we het op de ander. Nu word ik mij steeds bewuster van het feit dat we anderen, ‘de ander’ hoe subtiel ook, inzetten om medeschuldenaars te worden. Omdat we onze eigen pijnlijke schuldenlasten niet alleen kunnen en willen dragen. We kunnen niet met die waarheid zijn.
De echte waarheid van wat er werkelijk gebeurd is, is soms ook zwaar, echt angstig en heel verdrietig en lijkt te vernietigend om alleen te moeten dragen. Want zo groot verschijnt het in onze geest. Ernaar kijken, het in stilte aanschouwen maakt de gedachte helemaal killing. En het ego deelt onze angst hierover liever niet. Het ego vraagt liever geen hulp dus zetten we onze overlevingsdrang (ego) en deze mindf*ck in; we projecteren dat wat ons dwars zit op een ander in de vorm van een oordeel en schuiven zo de schuld door. Zijn wij ervan af. Pfiew.
Maar, en nu komt het, als je volledig neemt wat jou aan ellende of vernedering overkomt, in je geest, in je gevoel (hart) en je het toelaat je pijn te doen, je je wezenlijk laat te raken of in meerdere keren, gefaseerd. Dat je het helemaal ‘waar’ laat zijn, werkelijk vanuit een volwassen stuk , je de pijn, het verdriet in je bedding draagt en omarmt. Eventueel meerdere keren Auw! schreeuwt en smartelijk weent. Dan is het te doen. Dan is die pijn of dat schuldgevoel werkelijk precies dat wat jij nodig hebt om te groeien in bewustzijn. Als we werkelijk onze kwetsbare stukken durven te doorvoelen. Dan zijn trauma en medicijn een en dezelfde geworden. Dan dient het je zelfs, dan het verrijkt je.
Maar daarvoor moet het ego eerst wel (een beetje) sterven. En plaatsmaken voor compassie en levenswijsheid. Dat voelt als een soort smelten, dat sterven van het ego. Het is er dus nog wel maar dan in minder vaste vorm. En je bent je ervan bewust, van dat ego.
En bij dat proces kan ik je begeleiden met de Waarheid van jouw Hart, ik kan bij je blijven in het aanvaarden en dragen van verdriet en pijn, ik steun je in het ‘sterven en opnieuw geboren’ worden. Dat kan ik omdat ik dat vaker gedaan heb in mijn eigen leven.
Het worden van een gelukkige volwassene kost jaren van in dezelfde kringetjes lopen, verslavingen en andere ‘verkeerde’ wegen die je telkens dezelfde lessen leren. Maar steeds doorzie je de crux eerder. En hoe meer je Bewustzijn groeit, hoe dichter je bij de Finale komt. Het leven creëert heel fantasierijk telkens nagenoeg dezelfde ervaringen voor je en je leert je lessen net zolang als je ze nodig hebt. Vind de rode draad in die lessen en bevrijd jezelf eerder.
Een voorbeeld van een deelnemer aan de Waarheid van Jouw Hart:
Je moeder had grote moeite zwanger te worden van jou. Eindelijk werd je geboren, maar de afgelegde weg door je moeder werd telkens op de voorgrond in de verhalen rond jouw geboorte gezet. Je ervoer dat het leven niet perse over jou maar voornamelijk over je moeder ging. Dus wat deed je om je bestaansrecht te claimen? Je werd een huilbaby. En de huilbaby lieten we -in die tijd- huilen in plaats van haar oppakken en troosten.
Gedurende het leven kreeg je telkens ervaringen op je bordje die je uitdaagden om te staan voor jezelf om jouw bestaansrecht te claimen. Zware studie, dodelijke ziektes, verlies en verraad overleefde je, telkens werd er aan jouw stutten getrokken. ‘Wat ben jij zelf eigenlijk waard?’ Je vocht en werd steeds sterker, de lessen werden zwaarder, tot je brak. Je lichaam en je spirit konden niet meer vechten en je huilde en huilde van onmacht en verdriet. Je liet je echt overmannen en vond daarmee je lieve kleine (huil)baby terug en pakte haar op en wiegde haar, droeg haar, troostte haar.
Dit proces van deze cliente beschrijft letterlijk het dragen, omarmen van je pijnlijke kindstukken. Je innerlijke kind uit een ver verleden waarin geen plaats was voor troost. Die pijn of die schuld die hierdoor op een ander ging projecteren, in relaties, in je huwelijk, op je kinderen. Hoe kwaad werd je niet als een ander zwak was en om hulp vroeg? Flink en sterk zijn vormde het adagio waarmee je je omgeving regeerde en voornamelijk jezelf onderdrukte.
Nu, als volwassene kun je door zelfontwikkeling en bewustzijn compassie voor zwakte opbrengen. Maar daarvoor heb je vele lessen in het leven moeten doormaken en je innerlijk werk moeten doen. Wakker zijn geworden.
Deze innerlijke weg leer je af te leggen in de Waarheid van jouw Hart. Vorm te geven, samen met mij. Waar gaat mijn leven eigenlijk over? Wat is mijn lot? Hoe kan ik samenvallen met mijn verlangen? Wat moet ik nog inbrengen om het echt vervullend en compleet te maken, zodat ik helemaal achter mezelf kan staan? Hoe doe ik dat dan mijn wil inzetten? Of moed opbrengen? Waar zit dat in mij?
Inspireert het jou wat ik schrijf? Ben je bereid om hier naar te gaan kijken samen met mij? Ik kijk met een systemische en intuïtieve, holistische blik met je mee. Ik maak een traject voor jou op maat. Met of zonder paard. Informeer je en doe de gratis intake. Alles komt goed. Dat beloof ik.
© 2021 Manette Zeelenberg’s INSPIRATIEKABINET, alle rechten voorbehouden. WIL JE deze tekst GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat kan, zolang je de volgende informatie, met een werkende link naar dit artikel op mijn website opneemt.