Paarden oordelen niet

Als jong meisje wist ik het intuïtief; om je echt veilig te voelen kon je maar beter bij de paarden zijn. Wat er bij mensen uit kon komen aan tekst of gedrag was namelijk vele malen onvoorspelbaarder en dus gevaarlijk. Het onveilige bestond voor mij uit: niet precies vertellen wat er echt in de ander leefde en zeker ook het oordelende. Door een oordeel kon je ineens een totaal ander gevoel over je eigen leven krijgen. Dat oordeel kon dan zo hard en onverwacht op je ziel hameren.

Maar, nu weet ik dat het zo heet, waarom ik zo graag bij de paarden was; het oordeelloze. Paarden oordelen namelijk niet. En ze zijn volkomen in het moment. Dat maakt dat ze voor mij veilig voelden. Daar kon ik helemaal mezelf zijn. Ik voelde me van jongs af aan helemaal thuis bij de paarden, hoe groot ze ook waren.

Later leerde ik dat wij in de eerste tien seconden dat we mensen ontmoeten gebruiken om te scannen bij wie we ons goed voelen en bij wie zeker niet. In fracties van seconden screnen we de blikken, lichaamshouding en uitstraling van de ander. Dat gebeurt op verschillende niveau’s  en of we het nu leuk vinden of niet, het houdt altijd een oordeel in dat meer of minder de positieve kant op slaat. Het beoordelen van de ander is van levensbelang, bezien vanuit het instinctmatige, vanuit de mens als groepsdier. Het vinden van gelijkgestemden zorgt dat we ons op ons gemak voelen. Veilig. Dan kunnen we onze overlevingsdrift, onze maskers en maniertjes, laten varen en ontspannen.

Hoe meer je je thuis voelt in een groep hoe meer je ook durft te experimenteren met jezelf laten zien. Met durven zeggen wat je voelt en denkt. Met het uitspreken van de waarheid van jouw hart.

Zelfs het doen of zeggen van dingen die soms ook nog een verassing voor jezelf zijn. Er op de stroom van enthousiasme er zomaar iets uitflappen. En oeps,  dan kan er ineens een boze reactie komen en dan denk je, ooh dat doe ik nooit weer. Zeggen wat ik echt denk…levensgevaarlijk.

Echter de drang om onszelf te willen zijn is groot. Voor mij is dat de reden om hier, op aarde, gekomen te zijn. Die drang heet zelfexpressie en dat is mijn zielspad. De waarheid van mijn hart. En die behoefte vervullen is een leven lang werk. Ongebreidelde uitstroom van creatieve Levensenergie.

Maar dat is superspannend in een maatschappij vol met oordelende volwassenen en oordelende instituten als kerk en school. Dus bij de paarden kon ik lekker oefenen zonder bekritiseerd te worden. Lekker mijn eigen ik laten ontluiken in een veilige setting. 

Want mijn grootste verlangen is helemaal mijn authentieke kern te leven. Kortom dat wat er leeft in mij volledig te ontwikkelen en ook te uiten in een of andere (kunst)vorm. En daarin de grenzen op te zoeken. Mijn hele verlangende hart te onderzoeken en te delen, te laten horen en zien wie ik ten diepste ben op alle beschikbare manieren.

Om dat te durven is er voor mij een heel leven van ontwikkelen van innerlijke veiligheid en zelfvertrouwen nodig. Een heel pad van vallen en opstaan. Van over de grens heen reiken, van klappen krijgen, van jezelf in t ongeluk storten, van eigen grenzen te ver oprekken, van verslavingen en verdriet, van trauma’s oplopen. Mijn drankzucht kwam voort uit mijn behoeftigheid naar veiligheid en leiding te compenseren, te maskeren en te verdoven. Systemisch gezien was ik ‘opgestegen’ en nam in het ouderlijk gezin de plaats van mijn moeder is. Dat bracht druk en zwaarte van verantwoordelijkheid met zich mee, voor mijn door oorlog en geweld getraumatiseerde ouders. Het liefdevolle kind in mij is zo te veel gaan zorgen voor anderen, waarbij de burn out natuurlijk volgende.

Een leven van schade en schande, maar ook van intens geluk, van diepe gevoelens van verbondenheid, van liefde. Van oog in oog met de Waarheid, van naakt- en kwetsbaar, van rauw en puur.  En ontmoetingen met de Ziel van een ander, met God. Gewoon omdat ik niet voor minder ga.

Wie niet kan mislukken, kan niets, schreef Herman Hesse. Maar een paard denkt niet in slecht of goed, of in mislukken of succes. Een paard oordeelt niet. Het is zo fijn om in het oordeelloze jezelf te mogen ontmoeten. In zachtheid te mogen ontvouwen, met je gezicht en handen in de veilige bedding van een paardenhals. Dat gevoel doet je weer thuiskomen in vertrouwen, bij jezelf.

Wees welkom met je angsten, verslavingen en trauma’s.  Aniversario zal je in liefde en zachtheid ontvangen.

© 2022 Manette Zeelenberg’s INSPIRATIEKABINET, alle rechten voorbehouden. Stuur gerust dit artikel door naar een geïnteresseerde vriend of vriendin en reageer hieronder met wat dit artikel met je doet. Graag. WIL JE deze tekst GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, NIEUWSBRIEF OF OP EEN WEBSITE? Dat mag, zolang je dit artikel, met een werkende link naar mijn website bij jouw publicatie opneemt.

 

 

Contact met je eigen Zielspad?

* Lees als eerste mijn artikelen en laat hieronder je mailadres achter, je kan altijd uitschrijven.

 

 

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.